Archiwum - page 2

Nie wiem jak to się stało, że nazwisko Karoliny Macios do tej pory jakoś mi umykało. Autorka na swoim koncie ma już kilka powieści, poczynając od przygód Bolka i Lolka, poprzez literaturę piękną, na literaturze faktu kończąc. Jest też bardzo dobrą polską redaktorką, współpracowała między innymi z Wojciechem Chmielarzem i Maciejem Siembiedą. Felietonistka, ghostwriterka i współautorka programów kursów kreatywnego pisania. „Czarne morze” to jej debiut w gatunku thriller psychologiczny, chociaż tak naprawdę sama nie wiem czy faktycznie wybrałabym dla książki takie określenie… Dla mnie bliżej było książce do literatury pięknej – ale o tym za chwilę.

Zobacz cały wpis

Kończąc „Wadę”, drugi tom cyklu z Bernardem Grossem, obawiałam się, że trzecia w kolejności „Zadra” będzie ostatnią jego częścią, ale chyba mogę być spokojna, bo wygląda na to, że jedyną osobą, która marzy o emeryturze jest sam komisarz Gross. Czytelnicy, a także, szczęśliwie dla nas, sam autor, najwyraźniej mają jednak ochotę na więcej. To cieszy, bo wygląda na to, że ta historia ma wciąż spory potencjał i z chełmżyńskich uliczek da się jeszcze wycisnąć wiele brudu i krwi. A „Zadra” dobitnie pokazuje, że Robert Małecki znalazł swój styl, tempo i język.

Zobacz cały wpis

W „Strażniku” poznajemy nastoletniego Huberta, zwykłego nastolatka, który przyjechał na wycieczkę szkolną ze swoją klasą do Paryża. Czas wolny podczas wycieczki zamierzał spędzić ze swoim najlepszym przyjacielem Ernestem na podrywaniu dziewczyn pod Luwrem. Niespodziewanie dochodzi do eksplozji a Huber budzi się w nieznajomym miejscu, ranny i w dodatku w ogóle nie pamięta jak wrócił do Polski. Opiekujący się nim mężczyzna uświadamia mu, że od feralnej wycieczki minęło siedem lat, a w tym czasie świat jaki Huber znał przestał istnieć. Impuls elektromagnetyczny zniszczył zdobycze współczesnej cywilizacji, na świecie w wyniku wojny i epidemii zginęło miliony ludzi, a z ukrycia wyszły słowiańskie demony o których wcześniej ludzie słyszeli jedynie z ludowych podań. Hubert nie tylko staje przed zagadką własnej przeszłości, ale pragnie także odszukać swoją rodzinę. I tak po drodze spotyka córkę sołtysa niewielkiej osady, zostaje nowym mieszkańcem Święcina, a wkrótce potem strażnikiem, który strzeże bezpieczeństwa mieszkańców, i chroni ich przez atakami demonów.

Zobacz cały wpis

„Horyzont” jest jak pole minowe, skrywające wiele, dobrze ukrytych i śmiertelnie groźnych ładunków wybuchowych. Czytelnik może poczuć się jak saper. Musi bowiem samodzielnie odkryć te miny. A jest ich kilka rodzajów.

Zobacz cały wpis

Widziałem, że tak będzie. Że „Listy zza grobu” (tutaj) doczekają się kontynuacji. Powieść z patomorfologiem Sewerynem Zaorskim miała zbyt duży potencjał, aby zakończyć się na jednym tylko tomie. I oto jest – nowa historia kryminalna, ale ci sami bohaterowie. „Głosy z zaświatów” zabierają czytelnika po raz drugi do Żeromic, gdzie tajemniczy Fenol spędza sen z powiek policjantom i zwykłym mieszkańcom, przeszłość miesza się z teraźniejszością, a kłamstwa z niewygodną prawdą. W mojej ocenie drugie spotkanie z Zaorskim i Burzyńską jest jeszcze lepsze od pierwszego, głównie dlatego, że Mróz wziął na tapet zarówno tragiczne wydarzenie z historii, ale i nie uciekł przed aktualnymi problemami społecznymi. A wszystko ujął w formie, w której czuje się jak ryba w wodzie. W efekcie „Głosy z zaświatów” to kryminał, który gwarantuje rozrywkę na dobrym poziomie i serwuje emocjonalną przejażdżkę kolejami szybkich prędkości.

Zobacz cały wpis

Zbliżamy się do końca świata, który znamy. Wiemy o tym, że nadchodzące zmiany mogą być katastrofalne, ale tego nie rozumiemy. Pojmujemy, a jednak nie rozumiemy – o tym właśnie jest książka Magnasona. Z jednej strony operująca liczbami i mrocznymi wizjami, z drugiej jednak – traktująca o nadziei. O ile można mieć pewne zastrzeżenia do jej struktury i uznać „O czasie i wodzie” za rzecz nieco nieuporządkowaną, o tyle autor bardzo precyzyjnie i uważnie przygląda się temu, jak dzisiaj prezentuje się nasza planeta, boleśnie punktując jej choroby, a nawet kalectwa. Czy zdajemy sobie sprawę z tego, że doprowadzamy do sytuacji, w której po raz pierwszy od 66 milionów lat ma miejsce masowe wymieranie gatunków zwierząt dotychczas odpornych na dziejowe przemiany? Czy wiemy, że dwutlenek węgla nie wyparowuje? Że jest wchłaniany i że między innymi przez to wchłanianie oceany się zakwaszają? Czy jesteśmy w stanie zrozumieć, że trujemy atmosferę dużo bardziej niż wybuchy najbardziej nawet toksycznych wulkanów? I przede wszystkim: czy naprawdę zdajemy sobie sprawę z tego, jakie zmiany czekają Ziemię jeszcze za czasów naszego pokolenia?

Zobacz cały wpis