Rzadko można spotkać recenzje, którym nie towarzyszą charakterystyczne gwiazdki (czy jakakolwiek inna graficzna ich reprezentacja). Tak jak mamy pięciogwiazdkowe hotele, tak i mamy pięciogwiazdkowe książki, filmy, płyty. Wielokrotnie to właśnie liczba gwiazdek, a nie słowa recenzenta determinują nasze zainteresowanie danym dziełem.
Niełatwo zrecenzować dzieła, których odbiór stał się kwestią polityczną. W zależności od tego czy wyrażasz się na ich temat pochlebnie, czy krytycznie, przez masy zostajesz przypisany do konkretnej opcji politycznej. Zawsze, kiedy zostaje osiągnięty ten niski poziom dyskusji, dzieje się to ze szkodą dla kultury i sztuki. Z przykrością muszę stwierdzić, że dyskusja na temat książki „Prowadź swój pług przez kości umarłych” i jej ekranizacji pt. „Pokot” została już sprowadzona do tego poziomu.
Po raz kolejny przekonałam się, że doświadczenie czytania to bardzo indywidualna sprawa. I czasem trudno mi się zgodzić z tym, co dla innych jest oczywiste.
Na portalu książkowym Book Riot Maureen Stinger poruszyła bardzo ciekawy temat doboru formatu książki do jej treści. Stinger opisuje, jakiego rodzaju książki woli czytać w wersji elektronicznej. Tekst ten mnie zadziwił, bo zorientowałam się, że, pomimo mojej miłości do ebooków, w wielu miejscach się z autorką zupełnie nie zgadzam.
W dobie dzisiejszej technologii czytanie ebooków staje się coraz bardziej popularne. Przede wszystkim czytelników kusi dostępność praktycznie każdego tytułu na wyciągnięcie ręki. Przed zainteresowanymi nowoczesną formą czytelnictwa pojawia się pytanie – na czym gromadzić swoją biblioteczkę? Czy zdecydować się na zakup czytnika ebooków, a może wybrać tablet, który posłuży nam również do innych celów, jak chociażby oglądanie filmów, czego nie osiągniemy na wspomnianym wcześniej czytniku? Poniżej przedstawię Wam argumenty przemawiające za i przeciw obu rodzajom urządzenia.
Wyobrażacie sobie możliwość czytania książki, przełączania jej na „audiobooka”, kiedy potrzebujecie oczu do innych czynności (prowadzenie auta, zmywanie naczyń, bieganie, ćwiczenie na siłowni), a później ponowne przełączanie go na książkę otwartą w miejscu, gdzie przestaliście słuchać dźwiękowej wersji? To fajnie, ale nie wiem, po co tkwić w świecie fantazji, kiedy można korzystać z tych rozwiązań w świecie rzeczywistym. Są aplikacje, które mają właśnie takie funkcjonalności i warto z nich korzystać.
Wydawnictwo Czarne w ramach swojej słynnej już serii reportaży prezentuje tym razem opowieść o Polakach mieszkających na Wyspach Brytyjskich. Codzienność imigrantów zamieszkujących Wielką Brytanię i Irlandię, chociaż z perspektywy tych, którzy zostali w domu, wydaje się usłana różami, daleka jest od utopii.
Każdy czytelnik co jakiś czas podnosi głowę znad książki w niemym przerażeniu. Przecież to niemożliwe! Przecież w takim tempie nigdy nie przeczytam wszystkiego, co chcę! Co zrobić, żeby zdążyć, żeby to ogarnąć? Te wszystkie nowości, klasyki literatury, bestsellery, niszowe tomiki poezji, kryminały, reportaże, tysiącstronicowe biografie i dzienniki. Książki dawno już kupione, czekające na półkach; książki, które dopiero chcemy kupić;książki, o których istnieniu jeszcze nie wiemy; książki, które dopiero nadejdą.
Nie może za znawcę literatury grozy uchodzić ten, kto nigdy nie czytał utworów Edgara Allana Poego. Ten XIX-wieczny przedstawiciel amerykańskiego romantyzmu w swoich dziełach poświęcał szczególną uwagę obłędowi, makabrycznym opisom zbrodni i tortur oraz lękom. Bardzo skupiał się na oddaniu psychiki swoich bohaterów, a jego prace uważa się za prekursorskie dla późniejszej psychoanalizy. Pisarz fascynował się także poezją, logiką, kryminalistyką, dedukcją i kryptografią. Ta mieszanka sprawiła, że E.A. Poe był pierwszym autorem dzieł grozy, który został doceniony jako twórca literatury wysokiej. Fascynowali się nim nie tylko Bierce czy Lovecraft (znani pisarze powieści niesamowitych), ale też Baudelaire, Huysmans, Meyrink, de Quincey czy Dostojewski.
Przed laty audiobooki uważałem za najgorszą z możliwych formę książki, stworzoną dla osób leniwych lub zwyczajnie mających problemy ze składaniem liter. Nie mogłem zrozumieć, jak można wybrać książkę, w której ktoś głosem narzuca sposób czytania zdań, interpretację emocji bohaterów (bo każdy lektor to robi), o tempie czytania nie wspominając. Próby przekonania się do audiobooków (nagrywanych jeszcze w czasach, gdy kupowało się np. lektury szkolne na kasetach magnetofonowych) w wieku nastoletnim kończyły się atakami niekontrolowanej senności i pochrapywania, co naturalnie owocowało niezdolnością do śledzenia fabuły. Myślałem, że tę formę „lektury” będę darzyć po wsze czasy pogardą i już nigdy się do niej nie “zniżę”.
Podobno ludzie dzielą się na tych, którzy książki wąchają, i na tych, którzy ich dotykają. A co mają powiedzieć czytelnicy e-booków?