Rachel Abbott (a właściwie Sheila Rodgers) przez „Guardiana” została okrzyknięta sensacją rynku książek elektronicznych po tym, jak dzięki „Obcemu dziecku” zdobyła pierwsze miejsce księgarni Amazon. Uznawana jest za mistrzynię thrillera psychologicznego. Przedstawiamy przedpremierowy fragment jej następnego wstrząsającego bestselleru: „Śpij spokojnie”.
1
Przenikliwy dźwięk dzwonka przerwał ponurą ciszę spowijającą dom i przestałam nerwowo spacerować. Poczułam nierozsądny przypływ nadziei. Może to Robert? Może zapomniał kluczy? Ale wiedziałam, że to nie on. Doskonale wiedziałam, kto to.
Policja, która przyjechała, ponieważ ją wezwałam.
Powinnam była wiedzieć, co się może stać. Powinnam była zrozumieć, co Robert przekazywał mi w każdy możliwy sposób, poza słowami. Minęły trzy godziny, odkąd wyszedł z moimi maluchami, a ja odczuwam ich stratę w każdej kości i mięśniu mojego ciała.
Gdzie są moje dzieci?
Czy mieli wypadek? Proszę, nie.
Ta myśl uderza mnie niczym prawdziwy podmuch, a na czarnej powierzchni zamkniętych powiek pojawiają się żywe obrazy. Otwieram oczy, ale nadal widzę je na tylnym siedzeniu samochodu Roberta w rowie przy ciemnej ulicy, zmiecione z drogi przez jakiegoś szalonego kierowcę. Czekają, aż ktoś je znajdzie. Widzę krew na ich czo łach i w myślach nasłuchuję ich krzyków tylko po to, by sprawdzić, czy żyją. Ale nie słyszę nic prócz śpiewu ptaka dochodzącego zza otwartego okna samochodu. W tym obrazie brakuje Roberta.
Choć to przerażające i okropne, tak naprawdę nie wierzę w wypadek. W duchu wiem, że mogło się stać coś innego. Coś dużo bardziej złowrogiego.
Otwieram drzwi barczystemu, młodemu policjantowi, który stoi tam, sprawiając wrażenie solidnego i kompetentnego w swojej kuloodpornej kamizelce oraz koszuli z krótkim rękawem. Wiem, o co mnie spyta, znam te przesłuchania. Tak jak ostatnio.
Zastanawiam się, czy wie, kim jestem. Czy wie, że Olivia Brookes, która dziś zadzwoniła, jest tą samą osobą co Liv Hunt, która siedem lat temu zgłosiła zaginięcie swojego chłopaka? Czy to ma jakieś znaczenie?
Nawet po tylu latach wciąż miewam koszmary o tamtej strasznej nocy i za każdym razem budzę się zlana lodowatym potem. Mój chłopak zadzwonił, by powiedzieć, że wychodzi z laboratorium na uczelni i wkrótce się zobaczymy. Nie było to daleko, a po dwóch godzinach nadal nie wrócił. Byłam zrozpaczona. Pamiętam, że ściskałam moją malutką córeczkę i szeptałam do niej: „Tatuś niedługo wróci, skarbie”. Nie żeby Jasmine to rozumiała. Miała wtedy zaledwie dwa miesiące. Zresztą to były kłamstwa. Dan nigdy nie wrócił i już go więcej nie widziałam.
Myślałam, że nie może istnieć nic gorszego od tego strachu, który czułam owego wieczoru, w długich godzinach oczekiwania spędzonych na rozmyślaniach, co też mogło się przytrafić mojemu ukochanemu Danowi.
Ale myliłam się, bo tym razem jest dużo gorzej. Tym razem strach przypomina twardą piłkę, która boleśnie uderza mnie w klatkę piersiową, głowę i brzuch.
Policjant oczywiście oczekuje szczegółów. Chce zrozumieć, dlaczego tak się martwię. Dzieci są z ojcem, więc na pewno nie ma się czym przejmować. Czy próbowałam zadzwonić na komórkę? Chyba nie muszę odpowiadać na to pytanie.
Robert wyszedł o szóstej. Powiedział, że zabierze dzieci na pizzę. Pojechałabym z nimi, ale on się upierał, że chce spędzić z nimi więcej czasu sam. Boże, głupio mi to przyznać, lecz ucieszyłam się. Biorąc pod uwagę, co do niego czuję, pomyślałam, że to będzie próba przed tym, jak już się rozstaniemy. Więc pozwoliłam im pojechać.
Przez pierwszą godzinę wszystko było w porządku. Nie spodziewałam się ich powrotu i znalazłam sobie jakieś zajęcie. Wiedziałam, że Robert nie zje pizzy – będzie wolał samotną kolację ze mną, gdy dzieci pójdą spać. Dlatego zaczęłam przygotowywać chili, jedno z jego ulubionych dań, w podziękowaniu za wycieczkę z dziećmi.
Kiedy już zrobiłam wszystko, co zdołałam wymyślić, wróciłam do salonu, ale wydawał mi się opuszczony. Nigdy nie jestem sama bez przynajmniej jednego dziecka, chyba że już leżą w łóżkach. Jasmine oczywiście chodzido szkoły, lecz Freddie ma dopiero dwa latka, więc spędza ze mną całe dnie. Billy chodzi do żłobka, ale tylko przed południem.
Dom opustoszał, jakby wyssano z niego powietrze i pozostawiono zimną, cichą próżnię. Ogarniając salon nowym spojrzeniem – spojrzeniem nowej, zniechęconej mnie – zdałam sobie sprawę, że stworzyliśmy bardzo sterylną przestrzeń. Pomysł palety naturalnych barw przenieśliśmy na jeszcze wyższy poziom i nigdzie w zasięgu wzroku nie widać plamy koloru ani żadnych osobistych przedmiotów – czy to zdjęć dzieci, czy przypadkowych bibelotów kupionych pod wpływem impulsu. Każdy obraz został wybrany nie z uwagi na uczucia, jakie w nas budził, lecz wyłącznie z uwagi na jego neutralność, która idealnie wtapia się w niewinne otoczenie. Każda ozdoba trafiła tu ze względu na rozmiar, by nadać wrażenie ideal nej równowagi. No i oczywiście Robert nie zgadza się na zabawki w tym pokoju.
Kto tu mieszka?
Mógłby to być każdy. Może dla Roberta taki wystrój jest wynikiem zbyt długiego zamieszkiwania w moim starym mieszkaniu, gdzie pomarańczowe ściany i szmaragdowe narzuty zdawały się radośnie żyć obok siebie. Jednak tamte kolory emanowały szczęściem. A co mówi ten pokój?
Nic.
Odpowiedziałam na wszystkie pytania policjanta. Ustaliliśmy już, że Robert nie zabrałby dzieci po posiłku w odwiedziny do rodziny lub przyjaciół. Ani Robert, ani ja nie mamy żadnej rodziny. Moi rodzice umarli bardzo dawno, kiedy Jaz była mała, a Robert nigdy nie poznał swojego ojca. Jego matka zmarła, gdy był malutki, nie miał też żadnego rodzeństwa. To zimne, suche fakty, a nie kwestia wyboru.
Ale jak mam wyjaśnić, że nie umiem wskazać ani jednego przyjaciela, którego mógłby pojechać odwiedzić wraz z dziećmi? Jak to się stało, że tak się od wszystkich odcięliśmy? Że jesteśmy tacy samotni.
Oczywiście, wiem. Robert chce mnie mieć dla siebie. Nie zamierza się mną dzielić.
Powinnam była się domyślić, że coś jest nie tak, kiedy chciał zabrać dzieci beze mnie. Nigdy tego nie robił. Gdybym tylko posłuchała, naprawdę posłuchała tego, co mówił, może zdążyłabym temu w porę zapobiec.
– Olivio – powiedział. – Nie ma w tym nic dziwnego, że ojciec zabiera swoje dzieci na pizzę, prawda? W końcu niektórzy ojcowie bardzo rzadko spędzają czas z dziećmi sam na sam.
Czy Robert próbował mi coś przekazać? Odgadł moje uczucia? Gdyby to był ktokolwiek inny niż Robert, pomyślałabym, że może – tylko może – pogodził się z tym, iż mogę go zostawić, a teraz próbuje udowodnić, że poradzi sobie sam. Ale nie chodzi tu o nikogo innego. Chodzi o Roberta, a z nim nic nie jest takie proste.
Przemyślałam każdy możliwy scenariusz, który mógłby wyjaśnić, gdzie mogą być, a każdy napawał mnie przerażeniem. Nie wiem, co gorsze: obraz moich rannych i leżących gdzieś dzieci, czy moje inne obawy. Te, których nie śmiem ubrać w słowa.
2
Minęła już dwudziesta trzecia. Pięć godzin temu po raz ostatni przytulałam ciepłe ciałko Freddiego i wdychałam jego słodki zapach. Nie mogę znieść myśli, że czuje się zagubiony. Billy też. Potrzebuje snu. Robi się marudny, kiedy jest zmęczony. A moja kochana Jasmine chciałaby już być w domu z mamusią; nigdy nie lubiła się oddalać i zdecydowanie za dużo rozmyśla jak na siedmiolatkę.
Jeśli Robert po prostu bezpiecznie je odwiezie, to zapomnę o tych głupich myślach, żeby go zostawić. Nauczę się żyć pod uważną obserwacją, o ile dzieciom nic się nie stanie.
Przywieź je do domu, Robercie.
Policja przeszukuje dom tak jak wtedy, gdy straciłam Dana. Jakbym mogła gdzieś ukryć swoje dzieci. Pukają do drzwi i budzą sąsiadów. Co widzieli? Wiedzą?
Teraz przyjechało więcej policji. Tym razem detektywi.
– Pani Brookes? – Moje myśli przerwał jakiś głos.
Spojrzałam w miłe oczy kobiety, która nie wydawała się wiele starsza ode mnie, ale musiała być, skoro wszyscy mówili do niej „proszę pani”.
– Czy ma pani coś przeciwko temu, żebym zwracała się do pani po imieniu? Jestem Philippa. Niestety obdzwoniliśmy wszystkie pobliskie pizzerie i nikt nie zapamiętał pani męża z dziećmi.
– Może zmienili zdanie i pojechali na burgera. Mogło tak się zdarzyć, prawda?
Chwytam się brzytwy i wszyscy dobrze o tym wiemy.
– Dlaczego z nimi nie pojechałaś, Olivio?
Jak mam na to odpowiedzieć? Nie wiem. Nigdy tego dotąd nie robił. Czuję, że muszę coś wymyślić, chociaż sama nie jestem pewna dlaczego.
– Robert pomyślał, że wyglądam na zmęczoną i przyda mi się nieco odpoczynku. Chciał mi pomóc.
– Masz stresującą pracę? Dlatego byłaś zmęczona?
Czy dzieci dają ci w kość?
Czy jej zdaniem skrzywdziłam swoje maleństwa?
– To dobre dzieci, naprawdę. A ja nie pracuję. Mam co robić przy dzieciach i Robercie.
Nigdy tak naprawdę nie pracowałam, tylko parę miesięcy przed narodzinami Jasmine. Zanim skończył się mój urlop macierzyński, Robert mi się oświadczył i nie chciał, żebym wracała do pracy. Chciał mieć mnie w domu, bym się nim zajmowała, a mnie to pasowało. Teraz nie wiem, dlaczego właściwie byłam zadowolona z tej decyzji. Zadowolona z tego, że niczego nie osiągnęłam sama.
Pojawiały się kolejne pytania, a ja miałam ochotę krzyczeć w odpowiedzi. Przestańcie zadawać idiotyczne pytania. Odnajdźcie moje dzieci.
– Przykro mi cię o to prosić, Olivio, ale czy mogłabyś pójść na górę z jednym z moich oficerów? Chcielibyśmy, abyś sprawdziła, czy zniknęły jakieś rzeczy należące do dzieci. Ubrania, ulubione zabawki, książki. Wiesz, o co chodzi.
Co? Przez chwilę gapię się na nią bez słowa. Dlaczego miałoby coś zniknąć?
Wstaję z kanapy i czuję się, jakbym była trzy razy starsza, a napięte kończyny z trudem unoszą mój ciężar. Nie wiem, co oni sobie myślą, ale to niedorzeczne. Dlaczego miałoby coś zniknąć? Ta myśl obraca mi się w głowie niczym szpula taśmy.
Jeden z detektywów poszedł za mną na górę. Znałam go, choć nie wiem skąd. Nie żeby to miało jakieś znaczenie. Postanowiłam zacząć od pokoju Jasmine, bo wiedziałam, że w takim porządku łatwo będzie sprawdzić, czy wszystko jest na swoim miejscu.
Podeszłam do łóżka i podniosłam narzutę, spodziewając się ujrzeć na poduszce Lottie – jej szmacianą lalkę. Nie ma jej. Podniosłam kołdrę. Gdzie jest Lottie? Nawet w wieku siedmiu lat Jaz uwielbiała trzymać Lottie w łóżku, ale teraz nie było po niej śladu. Spojrzałam z niepokojem na policjanta, lecz on tylko mnie obserwował i nie odezwał się słowem.
Powoli podeszłam do szafy. Bałam się ją otworzyć. Ale on nadal na mnie patrzył. Delikatnie pociągnęłam za klamkę, jakby spowolnienie mogło zmienić coś w skutkach. Różowego plecaka Jasmine nie ma na półce. Nagle wpadłam w jakiś szał, zaczęłam przesuwać wieszaki i otwierać szuflady.
– Nieeeee! – zawyłam przeciągle. Gdzie są ubrania mojej córki?
Usłyszałam, jak ktoś wbiega po schodach i w drzwiach stanęła Philippa. Podeszła do mnie i złapała za rękę. Nie musiała pytać – widziała po mojej minie, co się stało. Próbowałam się do tego przed sobą nie przyznawać, ale teraz muszę stawić czoło prawdzie.
On zabrał moje dzieci.
Premiera 1 lutego.