Wydawnictwo Czarne w ramach swojej słynnej już serii reportaży prezentuje tym razem opowieść o Polakach mieszkających na Wyspach Brytyjskich. Codzienność imigrantów zamieszkujących Wielką Brytanię i Irlandię, chociaż z perspektywy tych, którzy zostali w domu, wydaje się usłana różami, daleka jest od utopii.
Nie może za znawcę literatury grozy uchodzić ten, kto nigdy nie czytał utworów Edgara Allana Poego. Ten XIX-wieczny przedstawiciel amerykańskiego romantyzmu w swoich dziełach poświęcał szczególną uwagę obłędowi, makabrycznym opisom zbrodni i tortur oraz lękom. Bardzo skupiał się na oddaniu psychiki swoich bohaterów, a jego prace uważa się za prekursorskie dla późniejszej psychoanalizy. Pisarz fascynował się także poezją, logiką, kryminalistyką, dedukcją i kryptografią. Ta mieszanka sprawiła, że E.A. Poe był pierwszym autorem dzieł grozy, który został doceniony jako twórca literatury wysokiej. Fascynowali się nim nie tylko Bierce czy Lovecraft (znani pisarze powieści niesamowitych), ale też Baudelaire, Huysmans, Meyrink, de Quincey czy Dostojewski.
Czy potrafisz przeczytać “Harry’ego Pottera” w 77 minut, “Nędzników” w 105 minut, a całą Biblię w niecałe 13 godzin? Producenci aplikacji korzystających z metody RSVP twierdzą, że tak – wystarczy, że wykorzystasz ich produkt. Postanowiliśmy to sprawdzić i… jesteśmy pod wrażeniem.
“Wiadomość” to drugi zbiór opowiadań Tove Jansson, wydany przez Marginesy. Wyboru tekstów dokonała niedługo przed śmiercią sama autorka. Opowiadania pochodzą z różnych okresów jej życia, natomiast osiem z nich zostało napisanych specjalnie na potrzeby “Wiadomości”. Część – te autobiograficzne – może być traktowana jako rozwinięcie zbioru “Córka rzeźbiarza”.
Muminki są głównym towarem eksportowym Finlandii. To niepodważalna prawda. Niektórzy ludzie będą starali się was przekonać, że nie, że jednak sauny albo inne Nokie, ale nie będą mieli racji. Liczą się tylko Muminki. Stworzona przez Tove Jansson seria o małych trollach, na stałe wpisała się do kanonu literatury (nie tylko) dla dzieci i wywarła wyraźny wpływ na popkulturę. Nie było to rzecz jasna jedyne dzieło autorki. Jansson była artystką wszechstronną – pisała książki, tworzyła komiksy, malowała i zajmowała się ilustracją (polecam szczególnie jej rysunki do “Hobbita”). Czy warto zapoznać się z jej „pozamuminkową” twórczością literacką? Jak najbardziej – czego dobrym przykładem jest “Córka rzeźbiarza”.
Nic Pizzolatto kojarzony jest głównie jako twórca serialu “Detektyw” (“True detective”). I słusznie – to świetna produkcja (przynajmniej pierwszy sezon) i nie ma się tu czego wstydzić. Co ważniejsze – sukces serialu sprawił, że wydawnictwo Marginesy zdecydowało się na publikację twórczości literackiej Pizzolatto. Na pierwszy ogień poszła powieść “Galveston”, a chwilę później wypuszczono zbiór opowiadań – “Wyprawa nad Morze Żółte”.
Jeśli w wyniku intensywnego życia zawodowego, faktu posiadania małych dzieci lub z jakiegokolwiek innego powodu brakuje Ci chwili na oddanie się lekturze, ten cykl jest właśnie dla Ciebie. Poprosiliśmy doświadczonych recenzentów o przeczytanie wybranych przez nich tomów opowiadań, zrecenzowanie ich oraz o… zmierzenie, ile czasu zajmuje lektura każdego utworu. Liczymy, że dzięki temu nawet najbardziej zapracowani będą mogli zaplanować chwilę na relaks z książką (e-bookiem lub audiobookiem).
Dzisiejszego wieczoru prezentujemy tekst Jerzego Łanuszewskiego, członka redakcji portalu Gilida.pl. Przeczytał on dzieła Ambrose’a Bierce’a zawarte w zbiorze „Czy to się mogło zdarzyć?”. Według jego obliczeń lektura najkrótszego opowiadania wynosi 2 minuty i 5 sekund, najdłuższego – 14 i pół minuty, a średni czas czytania każdego utworu to 7 i pół minuty. Chyba każdy miłośnik opowieści niesamowitych będzie w stanie znaleźć tyle w ciągu dnia.