Dlaczego co kilka lat warto powracać do przeczytanych książek? Jak wygląda życie pisarza i jego nastawienie do kariery po otrzymaniu Nagrody Pulitzera? Jak pisarze podchodzą do wstydu? Tym razem, w ramach Festiwalu Conrada 2016, Olga Szmidt przeprowadziła wywiad z Michaelem Cunninghamem.
Autor opowiedział o wpływie Provincetown na jego proces twórczy (a może o jego braku?). Wspomina również o roli, jaką w jego życiu odegrały baśnie, a także odpowiada na pytanie, czy można baśnią nazwać powieść, pomimo iż nią nie jest. Pisarz opisuje także sytuacje, w których kojarzony jest tylko przez pryzmat swojej najpopularniejszej powieści – „Godziny” – oraz wyjaśnia swoje podejście do tej sprawy.
Michael Cunningham urodził się w 1952 roku w Cincinnati (Ohio), a wychowywał się w Pasadenie w Kalifornii. Ukończył literaturę na Uniwersytecie Stanforda oraz uzyskał stopień magisterski na Uniwersytecie Iowa. Jedno z jego krótkich opowiadań publikowanych w „The Atlantic Monthly” i „Paris Review” – „White Angel” (stanowiące część pierwszej książki Cunninghama „Dom na krańcu świata”) zostało w 1989 roku opublikowane na łamach „The New Yorker” i wybrany do antologii najlepszych opowiadań amerykańskich „Best American Short Stories”. W 1993 roku otrzymał Stypendium Guggenheima, a w 1998 – National Endowment for the Arts Fellowship. Po publikacji swojej drugiej książki – „Z ciała i z duszy” – zdobył nagrodę literacką Whiting Writers Award. Za jego najważniejsze dzieło uważa się „Godziny” opublikowane w 1998 roku. Utwór otrzymał wiele prestiżowych nagród, m.in. Pulitzera, PEN/Faulkner Award oraz Gay, Lesbian, Bisexual, and Transgendered Book Award. W 2005 roku opublikował swoją czwartą książkę, „Wyjątkowe czasy”, która ukazała się w Polsce w czerwcu 2006 roku nakładem Domu Wydawniczego Rebis.