„W żywe oczy” to najnowszy mroczny thriller pisarza posługującego się pseudonimem JP Delaney, autora bestsellerowej „Lokatorki„. Specjalnie dla was publikujemy obszerny, przedpremierowy fragment. Ebooka w pełnej wersji znajdziecie już 23 sierpnia na Woblink.com. Zapraszamy do lektury!
Spotkał ją. Uwierzył jej. Nie powinien.
Nawiąż rozmowę z wyznaczonym mężczyzną.
Nie bądź za szybko bezpośrednia.
To on musi złożyć propozycję, a nie na odwrót.
Zarejestruj całą rozmowę.
Claire kłamie zawodowo. Wydaje się, że jest stworzona do roli, w którą się wcieli. Na zlecenie firmy prawniczej specjalizującej się w sprawach rozwodowych ma demaskować niewiernych mężów i dostarczać niezbitych dowodów ich zdrady. To ona ma dyktować reguły gry. Gdy „klientem” Claire zostaje interesujący profesor Patrick Fogler, stawka gwałtownie rośnie.
W grze gęstej od mrocznego uwodzenia, manipulacji i niedopowiedzeń role zaczynają się niebezpiecznie odwracać…
(Opis Wydawcy)
Prolog
W dniu wyjazdu goście powinni zwolnić pokój przed południem.
O jedenastej szóste piętro hotelu Lexington już prawie opustoszało. To środkowa część Manhattanu, nawet turyści mają tu napięty plan dnia, wypełniony zwiedzaniem galerii, zakupami w domach towarowych i innymi atrakcjami. Tych, którzy lubią dłużej pospać, obudziły prowadzone po hiszpańsku rozmowy sprzątaczek kursujących do pralni obok windy, by przygotować pokoje na napływ kolejnych gości po południu.
Stojące tu i tam na korytarzu puste tace po śniadaniu wskazują, które pokoje należy jeszcze posprzątać.
Obok drzwi apartamentu z tarasem nie ma tacy.
Codziennie rano do każdego pokoju dostarcza się złożony numer „New York Timesa” z pozdrowieniami od hotelu.
W przypadku apartamentu z tarasem pozdrowienia zostały zignorowane. Nietknięta gazeta leży na wycieraczce. Nad nią na klamce wisi zawieszka z napisem „nie przeszkadzać”.
Consuela Alvarez zostawia sobie ten apartament na koniec. Wreszcie, gdy wszystkie pozostałe pokoje są już posprzątane, nie może dłużej zwlekać. Krzywiąc się z bólu, który utkwił w krzyżu – tego ranka zmieniła już kilka¬naście kompletów pościeli i wyszorowała kilkanaście kabin prysznicowych – puka w drzwi swoim identyfikatorem, woła: „Sprzątanie!” i czeka na reakcję.
Nikt nie otwiera.
Pierwszą rzeczą, jaką zauważa po wejściu do środka, jest zimno. Przez zasłony wpada lodowate powietrze. Cmokając z dezaprobatą, podchodzi do okna i pociąga za sznurek. Pokój zalewa szare światło.
W pomieszczeniu panuje bałagan. Kobieta głośno zamy¬ka okno, robiąc to trochę ostentacyjnie.
Osoba w łóżku się nie porusza.
– Proszę się obudzić – mówi skrępowana Consuela.
Ktoś naciągnął sobie kołdrę aż na głowę. Pod gładką pościelą odznaczają się kontury ciała, przywodząc na myśl coś pogrzebanego pod warstwami śniegu.
Gdy Cosnuela patrzy na walające się wokół rzeczy – przewróconą lampę, stłuczony kieliszek do wina – nagle dopadają ją złe przeczucia. W ubiegłym roku na drugim piętrze ktoś popełnił samobójstwo. Nieciekawa sprawa. Jakiś chłopak przedawkował w łazience. A wszystkie pokoje w hotelu były zarezerwowane. Musiały wysprzątać pokój i przygotować go dla następnego gościa, który miał się zjawić o piątej.
Rozgląda się jeszcze raz i zauważa w apartamencie z tarasem kilka elementów, które wydają się niezwykłe, wręcz dziwne. Kto idzie spać, zostawiając na dywanie stłuczony kieliszek, na który mógłby nadepnąć następnego dnia? Kto śpi z głową pod kołdrą? Consuela widziała wiele pokoi hotelowych, z jakiegoś powodu scena malująca się teraz przed jej oczami wydaje się nienaturalna.
Wręcz zainscenizowana.
Kobieta wykonuje znak krzyża. Nerwowo kładzie rękę na kołdrze mniej więcej tam, gdzie powinno być ramię, i potrząsa za nie.
Po chwili w miejscu, gdzie przyłożyła dłoń, na białej pościeli zakwita czerwony kwiat.
Teraz już wie, że stało się coś złego, coś bardzo złego. Jeszcze raz dotyka łóżka, tym razem tylko palcem. Na pościeli znów rozkwitają kwiaty o czerwonych płatkach niczym atrament przebijający przez bibułkę.
Consuela zbiera się na odwagę i lewą ręką odrzuca kołdrę. Jeszcze zanim dociera do niej to, co widzi, jej druga ręka unosi się, żeby ponownie wykonać znak krzyża. Nie kończy tego gestu. Zsuwa się drżąca, by zamiast tego zdusić krzyk.
CZĘŚĆ I
(PIĘĆ DNI WCZEŚNIEJ)
1
Jej facet jeszcze nie przyszedł.
Właśnie tak byście pomyśleli, gdybyście mnie teraz zobaczyli, siedzącą przy barze w tym przyjemnie urządzonym nowojorskim hotelu, gdzie dokładam starań, żeby moja Virgin Mary starczyła na cały wieczór. Po prostu kolejna młoda kobieta czekająca po pracy na mężczyznę, z którym się umówiła. Być może trochę bardziej wystrojona niż niektóre z obecnych tu kobiet. Nie wyglądam, jakbym właśnie wyszła z biura.
Przy drugim końcu baru grupka młodych mężczyzn pije i przerzuca się żarcikami, akcentując swoje słowa kuksańcami w ramię. Jeden z nich – przystojny, eleganc¬ki, wysportowany – chwyta moje spojrzenie. Uśmiecha się. Odwracam wzrok.
Wkrótce zwalnia się stolik w głębi sali, więc biorę drinka i się tam przenoszę. Nagle rozgrywa się mała scena:
BAR W HOTELU DELTON PRZY CZTERDZIESTEJ CZWARTEJ ZACHODNIEJ, NOWY JORK, WIECZOREM
MĘŻCZYZNA
(agresywnie)
Co to ma znaczyć?
Stoi przede mną biznesmen, na oko czterdziesto¬pięcioletni, ubrany w drogi garnitur, wskazujący, że jest kimś więcej niż zwyczajnym trutniem ze szczebla kierowniczego. Kołnierzyk muskają włosy trochę za długie jak na Wall Street.
Jest wkurzony. Bardzo wkurzony.
JA
Słucham?
MĘŻCZYZNA
To mój stolik. Poszedłem tylko do toalety.
Wskazuje laptopa, drinka i gazetę, które jakimś cudem udało mi się przeoczyć.
MĘŻCZYZNA
To mój drink. Moje rzeczy. Przecież wyraźnie widać, że stolik jest zajęty.
Ludzie wokół odwracają się w naszą stronę. Nie będzie jednak konfrontacji, nie będzie erupcji nowojorskiego stresu. Już wstaję, przewieszając torebkę przez ramię. Rozładowując napięcie.
JA
Przepraszam… nie zauważyłam. Poszukam innego miejsca.
Odsuwam się od stolika i bezradnie rozglądam po sali, ale lokal jest pełny i ktoś już zajął moje miejsce przy barze. Innego nie ma.
Kątem oka widzę, jak mężczyzna mi się przygląda, przesuwając wzrokiem po żakiecie Jess od Donny Karan – tym drogim, w którym chodzi na przesłuchania – po miękkim ciemnym kaszmirze podkreślającym bladość mojej cery i ciemny kolor włosów. Dociera do niego, jak głupio się pomylił.
MĘŻCZYZNA
Zaraz… Chyba możemy usiąść tu razem.
Wskazuje stolik.
MĘŻCZYZNA
Starczy miejsca dla nas obojga… Właśnie próbuję nadrobić zaległości w pracy.
Ja
(z uśmiechem wdzięczności)
Och… dziękuję.
Zsuwam torebkę z ramienia i siadam. Na chwilę zapada cisza, której świadomie nie przerywam. To musi wyjść od niego.
I rzeczywiście, gdy znowu się odzywa, w jego głosie słychać subtelną zmianę – jest bardziej chropowaty, gardłowy. Czy głos kobiet też się tak zmienia? Powinnam z tym kiedyś poeksperymentować.
MĘŻCZYZNA
Czeka pani na kogoś? Założę się, że utknął w śniegu. Właśnie dlatego muszę tu spędzić jedną noc więcej. Na LaGuardii rozpętał się chaos.
Uśmiecham się w głębi ducha, bo to przecież jasne, że próbuje się w ten sposób dowiedzieć, czy umówiłam się z mężczyzną, czy z kobietą, i jednocześnie daje mi znać, że jest tutaj sam.
JA
W takim razie chyba spędzę tu trochę czasu.
Kiwa głową w stronę mojego już pustego kieliszka.
MĘŻCZYZNA
Czy wobec tego mogę postawić pani następnego drinka? Nawiasem mówiąc, mam na imię Rick.
„Ze wszystkich barów we wszystkich miastach na całym świecie…”
JA
Dziękuję, Rick. Chętnie wypiję martini. Mam na imię Claire.
RICK
Miło mi, Claire. I przepraszam za to, jak się ¬zachowałem.
JA
Nie ma za co, naprawdę, to była moja wina.
Mówię to z tak szczerą nonszalancją, z taką wdzięcznością, że nawet ja sama byłabym zdziwiona, gdyby okazało się to kłamstwem.
Ale to przecież nie jest kłamstwo. To „wiarygodne zachowanie w wyimaginowanej sytuacji”. Które, jak się przekonacie, bardzo różni się od kłamstwa.
Kelnerka przyjmuje od nas zamówienie. Gdy odchodzi, jakiś mężczyzna przy sąsiednim stoliku czepia się jej z powodu zapomnianego drinka. Patrzę, jak kobieta ponuro wysuwa długopis zza ucha, prawie jakby wyciągała stamtąd słowa tego klienta z zamiarem rzucenia ich na podłogę.
Może mi się to przydać, myślę. Zapisuję ten gest gdzieś głęboko w rejestrze i ponownie skupiam się na mężczyźnie naprzeciwko.
JA
Co cię sprowadza do Nowego Jorku, Rick?
RICK
Interesy. Jestem prawnikiem.
JA
Nie wierzę.
Rick wydaje się zaskoczony.
RICK
Dlaczego?
JA
Wszyscy prawnicy, których znam, są brzydcy i nudni.
Odpowiada na mój uśmiech uśmiechem.
RICK
Specjalizuję się w branży muzycznej. W Seattle. Łudzimy się, że to trochę bardziej interesujące niż prawo karne. A ty?
JA
Pytasz, czym się zajmuję? A może o to, czy uważam, że jestem interesująca?
Ku naszemu obopólnemu zaskoczeniu trochę ze sobą flirtujemy.
RICK
Jedno i drugie.
Skinieniem głowy dziękuję kelnerce za drinka.
JA
Wcześniej robiłam to, co ona.
RICK
Wcześniej?
JA
Zanim zdałam sobie sprawę, że można zarabiać na czynsz w bardziej ekscytujący sposób.
Zawsze poznaję to po oczach – po tym lekkim, ledwie zauważalnym bezruchu, gdy gdzieś w głębi świta pewna myśl. Rick obraca w głowie możliwości wynikające z tego, co właśnie powiedziałam. Dochodzi do wniosku, że zagalopował się w interpretacji moich słów.
RICK
A skąd pochodzisz, Claire? Próbuję skojarzyć ten akcent.
Niech cię szlag, przecież to akcent z Wirginii! Dlatego wymówiłam słowo „prawnik” w ten charakterystyczny sposób.
JA
Jestem… stamtąd, skąd chciałbyś, żebym była.
Uśmiecha się. Drapieżnym, rozochoconym uśmiechem, który mówi: „A więc miałem rację!”.
RICK
Nigdy nie spotkałem dziewczyny, która by stamtąd była.
JA
A spotykasz wiele dziewczyn, prawda?
RICK
Łączę podróże służbowe z pewną dozą przyjemności.
JA
A potem wracasz do żony i dzieci w Seattle.
Rick marszczy brwi.
RICK
Dlaczego myślisz, że jestem żonaty?
JA
(uspokajająco)
Bo właśnie takimi się interesuję. Żonaci umieją się zabawić.
Teraz jest już pewny, ale się nie spieszy. Sączymy drinki, a on opowiada mi o swoich klientach w Seattle – o sławnym idolu nastolatek, który lubi niepełnoletnie dziewczyny, i o heavymetalowym macho, który jest gejem, ale nie ma odwagi się do tego przyznać. Z lekkim naciskiem mówi mi, ile można zarobić, zajmując się tym, czym on się zajmuje – pisząc umowy dla ludzi, którzy są z natury niezdolni do przestrzegania zawartych w nich warunków, co wymaga usług takich osób jak on na obu etapach: podczas sporządzania umowy i podczas jej ostatecznego rozwiązania. I wreszcie, gdy jawię mu się jako kobieta, na której zrobiło to odpowiednie wrażenie, Rick proponuje, żebyśmy, skoro mój przyjaciel najwidoczniej nie zamierza się zjawić, przenieśli się gdzieś indziej, do jakiejś restauracji albo klubu, gdziekolwiek zechcę…
RICK
(ściszonym głosem)
Albo moglibyśmy po prostu zamówić coś przez room service. Mam pokój na górze.
JA
Room service bywa kosztowny.
RICK
Będziesz mogła zamówić, co tylko zechcesz. Butelkę cristala, kawior…
JA
Miałam na myśli to, że takie usługi jak room service bywają kosztowne… kiedy ja je świadczę.
No i proszę. Wszystkie karty leżą na stole. Tylko nie reaguj na to, co właśnie powiedziałaś, nie uśmiechaj się ani nie odwracaj wzroku. To nic wielkiego. Ciągle to ¬robisz.
Po prostu zignoruj łomotanie serca, ściskanie w żołądku.
Rick z zadowoleniem kiwa głową.
RICK
Nie tylko ja przyszedłem tu w interesach, prawda?
JA
Przyłapałeś mnie, Rick.
RICK
Pozwolę sobie powiedzieć, Claire, że nie wyglądasz na taką dziewczynę.
Pora na wyznanie.
JA
To dlatego… że nie jestem taką dziewczyną.
RICK
Więc jaka jesteś?
JA
Jestem z tych dziewczyn, które przyjechały tu pobierać lekcje aktorstwa i zalegają z czesnym. Raz na parę miesięcy wychodzę się zabawić… i problem znika.
Po drugiej stronie hotelowego lobby melduje się jakaś rodzina. Mniej więcej sześcioletnia dziewczynka, wystrojona na wycieczkę do miasta w płaszczyk, wełnianą czapkę i szalik, chce zobaczyć, co się dzieje za kontuarem. Ojciec podnosi ją, stawia na jej dziecięcej walizce, a ona podekscytowana kładzie się na blacie i patrzy, jak menedżer wydaje karty do drzwi. Mężczyzna z uśmiechem wręcza jej jedną z nich. Tata opiekuńczo podtrzymuje córkę ręką, uważając, żeby nie spadła. Czuję znajome ukłucie zazdrości i bólu.
Odsuwam od siebie te myśli i wracam do rozmowy z ¬Rickiem, który siedzi pochylony w moją stronę i z błys¬kiem w oku mówi do mnie ściszonym głosem…
RICK
A jak bardzo chciałabyś się dzisiaj zabawić, Claire?
JA
Myślę, że możemy ponegocjować.
Uśmiecha się. Jest prawnikiem. Negocjacje to element jego gry.
RICK
Co powiesz na trzysta?
JA
Tyle biorą w Seattle?
RICK
W Seattle można za to dostać całkiem sporo, wierz mi.
JA
Jak dużo zdarzyło ci się zapłacić za kobietę, Rick?
RICK
Pięćset. Ale to było…
JA
(wchodząc mu w słowo)
Pomnóż to przez dwa.
RICK
(oszołomiony)
Nie mówisz poważnie.
JA
Owszem. Jestem zwyczajną dziewczyną, która wyszła się zabawić – dlatego jestem warta tysiąc dolarów. Ale jeśli się rozmyśliłeś…
Jak gdyby nigdy nic sięgam po torebkę, mając nadzieję, że nie zauważy, jak trzęsie mi się ręka.
RICK
Nie, zaczekaj. Niech będzie… tysiąc.
JA
Jaki jest numer twojego pokoju?
RICK
Osiemset czternaście.
JA
Zapukam do ciebie za pięć minut. Unikaj kontaktu wzrokowego z recepcjonistą.
Rick wstaje.
RICK
(z podziwem)
Ten trik ze stolikiem był całkiem zgrabny. Poderwałaś mnie tuż pod nosem pracowników baru.
JA
Z czasem nabiera się wprawy. Przy dobrej zabawie.
Przed windą Rick odwraca się do mnie. Kiwam głową i posyłam mu lekki, tajemniczy uśmiech.
Który schodzi mi z twarzy, gdy tylko zamykają się za nim drzwi. Sięgam po torebkę i kieruję się w stronę wyjścia na ulicę.
Ściemnienie.
Na zewnątrz w końcu przestało padać, wszystkie stojące wzdłuż chodnika hydranty mają białe peruczki ze śniegu. Kawałek dalej czeka czarna limuzyna z wyłączonymi światłami i pracującym silnikiem. Otwieram tylne drzwi i wsiadam.
Żona Ricka ma około czterdziestu pięciu lat, a jej zmęczony, choć uzyskany za pomocą znacznych środków wygląd sugeruje, że podobnie jak jego klienci, kiedyś też należała do sceny muzycznej – zanim zaczęła wydawać przyjęcia dla współpracowników Ricka i rodzić mu dzieci. Siedzi na tylnym siedzeniu obok Henry’ego, trzęsąc się mimo włączonego ogrzewania.
– Wszystko w porządku? – pyta cicho Henry.
– Tak – mówię, wyjmując z torebki małą kamerę wideo. Porzuciłam już akcent z Wirginii. Swoim zwyczajnym brytyjskim głosem mówię do żony Ricka: – Proszę posłuchać, powiem to, co zawsze mówię w takich sytuacjach: naprawdę nie musi pani tego oglądać. Może pani po prostu wrócić do domu i postarać się wszystko przemyśleć.
A żona Ricka mówi to, co mówią one wszystkie:
– Chcę wiedzieć.
Podaję jej kamerę.
– Najważniejsze jest to, że pani mąż regularnie korzysta z usług prostytutek. Nie tylko w podróżach służbowych. Mówił, że zdarzyło mu się zapłacić za to w Seattle aż pięćset dolarów. A mnie właśnie zaproponował tysiąc.
Oczy kobiety wypełniają się łzami.
– O Boże. Boże.
– Bardzo mi przykro – mówię skrępowana. – Jeśli chce pani z nim porozmawiać, czeka na mnie w pokoju osiemset czternaście.
Może i ma łzy w oczach, ale widać w nich także złość. Zapamiętaj to.
– O, na pewno porozmawiam z prawnikiem. Ale to będzie nie on, tylko specjalista od spraw rozwodowych. – Zwraca się do Henry’ego: – Chciałabym już stąd jechać.
– Oczywiście – odpowiada gładko.
Gdy wysiadamy z samochodu – Henry po to, żeby usiąść za kierownicą, a ja, by ruszyć w swoją stronę – dyskretnie podaje mi kopertę.
Czterysta dolarów. Nieźle, jak na jeden wieczór.
Poza tym Rick był gnidą. Przyprawiał mnie o dreszcze. Zdradzał żonę, a do tego zachowywał się arogancko i agresywnie. Zasłużył na wszystko, co ta kobieta zamierzała mu zgotować.
Więc dlaczego, gdy limuzyna odjeżdża po szarym, brudnym śniegu, czuję się tak podle z powodu tego, co przed chwilą zrobiłam?
2
Teraz pewnie się zastanawiacie, kim tak naprawdę jestem i co robię w Nowym Jorku. Innymi słowy, interesuje was tło tej historii.
Imię i nazwisko: Claire Wright
Wiek: 25 (może grać 20–30)
Wzrost: 168 cm
Narodowość: brytyjska
Kolor oczu: brązowy
Kolor włosów: zmienny
Tak wyglądają fakty. Ale w rzeczywistości to nie one was interesują. Chcecie wiedzieć, czego pragnę. Bo tak brzmi zasada numer jeden, najważniejsza rzecz, pierwsze, czego powinniście się dowiedzieć: „Postać określają jej pragnienia”.
Mówiłam Rickowi prawdę – w każdym razie część prawdy. Chcę być innymi ludźmi. Nigdy nie pragnęłam niczego więcej.
Około połowy z dziesięciu najlepszych szkół aktorskich według dowolnie wybranego rankingu ma siedzibę w Nowym Jorku. Juilliard, Tisch, Neighborhood Play¬house, by wymienić tylko kilka. W każdej z nich naucza się jakiejś odmiany tego samego podejścia zakorzenionego w systemie wielkiego rosyjskiego aktora Konstantina Stanisławskiego. Chodzi o to, by zanurzyć się w prawdziwych emocjach związanych z rolą, aż ta rola stanie się częścią ciebie.
W nowojorskich szkołach aktorskich nie uczą gry. Uczą stawania się postacią.
Jeśli masz wystarczająco dużo szczęścia, by dotrwać do końca pierwszej rundy, i przechodzisz do etapu przesłuchań… jeśli masz wystarczająco dużo szczęścia, by dostać się do jednej z tych szkół… jeśli granie było całym twoim życiem, odkąd skończyłaś jedenaście lat i uciekałaś przed monotonią kolejnych rodzin zastępczych, udając, że jesteś kimś innym, gdzieś indziej… to po pierwsze, jesteś jedną z tysięcy, a po drugie, byłabyś szalona, gdybyś nie skorzystała z takiej możliwości.
Zgłosiłam się na kurs w Actors Studio pod wpływem chwili – uczyła się tam Marilyn Monroe, a ona też wychowała się w rodzinie zastępczej – poszłam na przesłuchanie z dziwnym przeświadczeniem, że właśnie tak miało być, i dostałam się w okamgnieniu.
Dali mi nawet stypendium. Pokryło część czesnego. Ale nie starczyło na koszty utrzymania w jednym z najdroższych miast na świecie.
Zgodnie z warunkami mojej wizy studenckiej mogłam zarabiać… tylko jeśli będę pracowała w kampusie. „Kampusem” nazywano Pace University, ciasny, nowoczesny blok sąsiadujący z ratuszem i mostem Brooklyńskim. Niewiele możliwości dla osoby szukającej zatrudnienia w niepełnym wymiarze godzin.
Udało mi się zdobyć posadę kelnerki w barze w Hell’s Kitchen i trzy razy w tygodniu biegałam tam wieczorami po zajęciach. Właściciel miał jednak niewyczerpany dopływ młodych kobiet, w których mógł przebierać, więc nie było sensu zatrzymywać którejś na dłużej. Dzięki temu, gdyby urząd podatkowy albo imigracyjny wpadł z kontrolą, zawsze mógł twierdzić, że ich kwestionariusze osobowe właśnie idą pocztą. Po dwóch miesiącach oznajmił mi, wcale nie nieżyczliwie, że przyszła pora, bym poszukała innej pracy.
Jeden z moich nauczycieli, Paul, zaproponował, żebym porozmawiała z jego znajomą agentką. Znalazłam adres – wąskie przejście w przedwojennym budynku poprzecinanym zygzakiem schodów przeciwpożarowych na samym końcu Czterdziestej Trzeciej Ulicy – i weszłam na trzecie piętro do najmniejszego biura, w jakim kiedy¬kolwiek byłam. Wszędzie piętrzyły się zdjęcia portretowe, scenariusze i kontrakty. W pierwszym pomieszczeniu dwóch asystentów siedziało po obu stronach jednego małego biurka. W sąsiednim pokoju ktoś zawołał mnie po imieniu. Za następnym biurkiem siedziała tam drobna kobieta grzechocząca ogromną plastikową biżuterią. Trzymała w ręku moje CV, które zaczęła czytać na głos, machnąwszy w stronę krzesła po drugiej stronie biurka, żebym usiadła.
BIURO AGENTKI W NOWYM JORKU, W CIĄGU DNIA
MARCIE MATTHEWS, twarda nowojorska agentka, czyta moje CV.
MARCIE
Rok w szkole aktorskiej. London School of Dramatic Art. Rola epizodyczna w telewizji. Dwa europejskie filmy autorskie, które nie weszły na ekrany.
Nieprzekonana odrzuca CV na bok i mierzy mnie krytycznym spojrzeniem.
MARCIE
Ale jesteś całkiem ładna. Nie piękna, choć mogłabyś grać piękną. A Paul Lewis mówi, że masz talent.
JA
(zadowolona, ale siląc się na skromność)
To wspaniały nauczyciel…
MARCIE
(wchodząc mi w słowo)
Mimo to nie mogę cię reprezentować.
JA
Dlaczego?
MARCIE
Przede wszystkim nie masz zielonej karty. A to oznacza, że nie należysz do związku. A to oznacza, że nie możesz pracować.
JA
Na pewno da się temu jakoś zaradzić.
MARCIE
Jasne. Możesz wrócić do Anglii i złożyć wniosek o zieloną kartę.
JA
Tylko że… to niemożliwe.
MARCIE
Dlaczego?
JA
To skomplikowane.
MARCIE
Wcale nie. To przygnębiająco znajome.
Sięga po e-papierosa i włącza go.
MARCIE
Claire, zasięgnęłam języka na twój temat wśród kolegów w Londynie. Wiesz, co napisali?
JA
(smętnie)
Chyba się domyślam.
MARCIE
Najmilszym określeniem, jakie padło, było „trochę zbyt uczuciowa”. Najczęściej powtarzało się „trzymaj się od niej z daleka”. A gdy zaczęłam drążyć, ciągle natykałam się na słowo „tumult”.
Unosi brwi.
MARCIE
Zechcesz mi to wyjaśnić?
Biorę głęboki oddech.
JA
Tumult… Tak brzmiał tytuł mojego pierwszego filmu studyjnego. Mojego wielkiego debiutu. Grałam w wątku miłosnym u boku… Domyślam się, że już pani wie, u czyjego boku. Jest sławny, przystojny i wszyscy wiedzą, że tworzy z żoną jedno z najszczęśliwszych małżeństw w show-biznesie.
Patrzę na nią wyzywająco.
JA
Więc kiedy się we mnie zakochał, wiedziałam, że to coś poważnego.
MARCIE
(prychając szyderczo)
Jasne.
JA
To było, zanim usłyszałam, co się mówi na planach zdjęciowych. NPSNL, kochanie. Na Planie Się Nie Liczy.
MARCIE
No i?
JA
No i cztery tygodnie później na planie zjawiła się jego sławna, piękna żona z trojgiem sławnych, pięknych dzieci. Nagle producenci zaczęli szukać pretekstu, żeby usunąć mnie z drogi. Utknęłam w kabinie dźwiękowej, poprawiając dialogi, które zrobiłam bez zarzutu za pierwszym razem.
MARCIE
(kiwając głową)
Mów dalej.
JA
Wtedy zaczęły docierać do mnie plotki. Że jestem stukniętą stalkerką. Że groziłam jego żonie. Ta sama machina public relations, która pracowała na sukces jego filmów, zaczęła pracować przeciwko mnie.
Usilnie staram się powstrzymać łzy. Wiem, jak naiwnie to brzmi. Ale prawda wygląda tak, że wcale nie byłam ¬naiwna. Z systemu opieki zastępczej nikt nie wychodzi jako niewiniątko z klapkami na oczach.
Za to każdy, kto stamtąd wychodzi, rozpaczliwie pragnie kochać i być kochany. A on był najpiękniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek poznałam, najbardziej namiętnym, najbardziej rozpoetyzowanym. Potrafił recytować wszystkie napisane przez Szekspira fragmenty o miłości, jakby zostały stworzone specjalnie dla niego.
Morał: nigdy nie zakochuj się w kimś, kto woli mówić cudzymi słowami.
Nie wspominam Marcie o tej drugiej sprawie, choć przypuszczam, że już o niej wie. O tym, że doprowadzona do obłędu rozpaczą wywołaną niesprawiedliwością całej tej sytuacji, poszłam do jego przyczepy i podcięłam sobie żyły na tej samej kozetce, na której kochaliśmy się w przerwach między scenami. O tym, jak chciałam mu pokazać, że nie była to jedynie gra aktorska. Że to było naprawdę.
Przynajmniej dla mnie.
JA
I to wystarczyło. Z dnia na dzień skończyły się przesłuchania. Widzi pani, popełniłam największy grzech. Zachowałam się nieprofesjonalnie. To się stało tydzień przed moimi osiemnastymi urodzinami.
Marcie w zamyśleniu kiwa głową.
MARCIE
Wiesz, Paul ma rację: jesteś całkiem dobra. Przez chwilę prawie było mi cię żal. A powinnam była pomyśleć: co za głupia, autodestrukcyjna kretynka.
Celuje we mnie koniuszkiem e-papierosa.
MARCIE
Producenci mieli rację. Poszukaj sobie innej pracy.
JA
Miałam nadzieję, że w Ameryce dostanę drugą szansę.
MARCIE
To było naiwne z twojej strony. Czasy, w których przyjmowaliśmy stłoczone masy ludzi spragnionych wolności, już dawno minęły.
JA
To jedyna praca, o jakiej kiedykolwiek marzyłam. Ale nie będę mogła dalej studiować, jeśli nie znajdę jakiegoś zatrudnienia.
Marcie krzywi się i jednocześnie wzdycha. Z jej nozdrzy wydobywają się kłęby dymu z e-papierosa. Po chwili, jakby wbrew głosowi rozsądku…
MARCIE
W porządku. Zostaw swoje namiary w sekretariacie. Szykuje się parę nędznych teledysków. Ale niczego nie obiecuję.
JA
Dziękuję! Bardzo pani dziękuję!
Zrywam się z miejsca i z przesadnym entuzjazmem ściskam jej rękę. Gdy wyplątuje dłoń, zbywając moje podziękowania machnięciem e-papierosem, jej spojrzenie przypadkiem przesuwa się w dół. Coś na stercie kartek na biurku przykuwa jej wzrok.
Sięga po to, czyta ponownie, patrzy na mnie…
MARCIE
Claire, a co byś powiedziała na pracę dla kancelarii prawnej specjalizującej się w sprawach rozwodowych?
JA
W charakterze asystentki?
MARCIE
Niezupełnie… Słuchaj, będę szczera. To nie jest robota marzeń. Ale potrzebują kogoś takiego jak ty i są gotowi dobrze zapłacić. Bardzo dobrze. Nie wymagają członkostwa w związku. I oferują gotówkę.
