Co przeczytałam: Mary Beth Keane – „Gorączka”
Nowy Jork przyjął młodziutką Mary Mallon z otwartymi ramionami – piętnastoletnia Irlandka miała zapał do pracy a także konkretny cel. Chciała zostać kucharką i udało jej się to osiągnąć. Na początku XX wieku nie brakowało domów, w których mogła się nająć na to stanowisko, często też zmieniała miejsce pracy. Często też ludzie wokół niej… umierali. Inspektor sanitarny, doktor Soper, nie wierzył w przypadki, a już na pewno nie takie jak gorączka tyfusowa w zbyt wielu domach, w których pracowała Mary. Kobieta została odizolowana od społeczeństwa jako zdrowy nosiciel gorączki tyfusowej. Jednak irlandzka krew nie zamierzała tak po prostu pozwolić Mary się poddać. Przecież, na Boga, ona sama czuła się świetnie. Była naprawdę dobrą kucharką. Owszem, tyfus zdarzał się wśród rodzin, które jadły z jej kuchni, ale przecież też się nie zdarzał. Nowy Jork to nie było najczystsze miejsce na ziemi, choroby czaiły się wszędzie. Kto miał rację – Soper czy Mary?
